-
19 Οκτ 0
Της Βιβής Φαρσαλιώτου-Ιατρού
Ο Ανθρωπάκος, Ανθρωποι και ανθρωπάκια συνυπήρξαν για λίγες ώρες μέσα στις νότες χιλιοτραγουδισμένων και χιλιοψαγμένων στίχων και μουσικών, σε ένα αφιέρωμα στον συνθέτη Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Μερικά παιδιά, με όνομα, στρατιώτες, χωρίς όπλα και στολή, με πλήκτρα, μπάσα και πνευστά, συνόδευσαν σε μουσικά ταξίδια τους στίχους που –έλεγες- δεν ήταν πρόγραμμα ορχήστρας για τιμητικό αφιέρωμα σε συνθέτη, αλλά είχε διαλεχτεί για να εξηγήσει στο ανομοιογενές πολυπληθές ακροατήριο, το λόγο για τον οποίο ήταν Εδώ.
Η Εταιρία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς με τη συνεργασία της 15ης Ταξιαρχίας τους είχε καλέσει, σε μια μουσική βραδιά, με την ορχήστρα του Α’ Σώματος Στρατού και με την ερμηνεία εξαίρετων καλλιφώνων, στα πλαίσια της έναρξης της 3ης συνεχούς περιόδου της ενεργής ύπαρξής της και με τον σκοπό της ευαισθητοποίησης της τοπικής κοινωνίας πάνω σε θέματα που αφορούν στον αυτισμό.
«Η μεγαλύτερη έννοια ενός γονιού με παιδί με αυτισμό, είναι το τι θα γίνει αυτό όταν ο γονιός πάψει να είναι στη ζωή», είπε με συγκλονιστική ειλικρίνεια ο πρόεδρος της Εταιρίας…
Πράγματα απλά δηλαδή για τον γονιό ενός παιδιού χωρίς αυτισμό…
Πράγματα που οι χαμηλές σειρές του Αμφιθεάτρου, οι άνθρωποι του Εθελοντισμού γενικά στον τόπο, έχουν σίγουρα σκεφτεί….
Πράγματα που οι ψηλές σειρές του Αμφιθεάτρου, οι νέοι άνθρωποι οι στρατευμένοι, άρχισαν να αναρωτιούνται….
Πράγματα που οι πλαϊνές σειρές του Αμφιθεάτρου, οι άνθρωποι που έχουν το ζήτημα, αντιμετωπίζουν…
Πράγματα που οι μεσαίες σειρές –αυτές που φαινόταν από παντού- δεν κατάφεραν να προβληματιστούν αφού μάλλον γρήγορα άρχισαν να φεύγουν, γιατί οι ανειλημμένες υποχρεώσεις τους, τους επέβαλαν να βρίσκονται παντού… και πουθενά…
……….Και μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο που κατάφερες να είσαι, μέσα στα συναισθήματα που κατάφερες να αγγίξεις, δύο ήταν αυτά που ξεχώρισες : Την αξιοπρέπεια εκείνων που έχουν το πρόβλημα, και το …άλλο… εκείνων που «τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση, υποσχόμενοι ότι μόλις εκλεγούν θα κάνουν πράξη τα όνειρα, τις προσδοκίες, τα αιτήματα της Εταιρίας, των Εταιριών και των Προστατευομένων τους».
Το καπέλο… το καπέλο να βγάλω – για ακόμη μια φορά- στους Πρώτους…
(Τι σημασία θα είχε να γράψουμε ονόματα και τίτλους; Για ένα τέτοιο σκοπό, όσοι πρόσφεραν τον εαυτό τους, γράφτηκαν με ανεξίτηλα γράμματα σε Υψηλά τεφτέρια. Και γι’ αυτό είναι τυχεροί.).
Μία, που παίρνει διαρκώς, πράγματα από τους Σπουδαίους.
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.